Animacja kultury F-KS.24
Konwersatorium (KW) Semestr letni 2016/2017

Tim Brown, „Zmiana przez design”

Tom Kelly, „Sztuka innowacji”

John Thackara, „Na grzbiecie fali: o projektowaniu w złożonym świecie”

Simon Sinek, „Liderzy jedzą ostatni”

Marcin Skrzypek (red.), „Kultura szeroka”

Rekomendowane lektury mogą być inne, w zależności od przebiegu zajęć (tzn. tematów, zagadnień, które wyniknął z dialogu ze studentami).

Student, który zaliczył przedmiot:

- umie rozpocząć współpracę z własną kreatywnością np. przez stymulację kreatywnego myślenia ruchem czy analizą pomysłu

- opisuje elementy potrzebne do świadomego uczestnictwa w kreatywnej grupie takie jak: istnienie różnych ról w grupie, sposoby komunikacji w grupie, przetwarzanie informacji dla grupy

- rozróżnia specyficzne konteksty kreatywności społecznej (kultura, biznesie, samorząd) i związane z nimi zagadnienia takie jak design thinking, partycypacja społeczna, wprowadzanie innowacji w życie

- rozumie wspierającą rola animatora grupowego procesu twórczego i potrafi zastosować wybrane zachowania należące do tej roli jak np. poznawanie potrzeb grupy, reorganizacja układu przestrzennego grupy i zmiana otoczenia, aktywne słuchanie i pozytywna ocena

potrafi zastosować wybrane metody wspierania twórczości grupowej, np. podział na zespoły, organizacja wspólnej oceny rozwiązań i wyboru najlepszego z nich

Studentowi pozostawiona jest swoboda wyboru wiedzy i umiejętności, którymi chce się wykazać w pracy pisemnej lub zaliczeniu przez działanie. Istotne jest to, aby był w tym przekonujący (pod kątem merytoryki, logiki, argumentacji, zaangażowania itp.) dla drugiej strony czyli dla prowadzącego, bo sukces w takiej relacji jest podstawą sukcesów w życiu zawodowym.

- praktyczne przejawy i zastosowania kreatywności społecznej w życiu codziennym, w pracy, życiu społecznym

- przykłady animacji / organizacji pracy grupowej dla osiągnięcia zbiorowego efektu

- wartości w animacji kultury

- przykłady działań w animacji kultury

- zapoznanie się z działalnością wybranych instytucji kultury

- wspólna praca nad sposobem zaliczania (w przypadku wyboru działania jako metody zaliczania)

Naczelną metodą dydaktyczną jest dialog, który wskazuje na potrzebne modyfikacje pierwotnego planu. Wynika to z pragmatycznego założenia, że jeden semestr zajęć da fragmentaryczny obraz przedmiotu, więc zamiast określać ten fragment arbitralnie przez prowadzącego, jego wyznacznikiem mogą być zainteresowania studentów sygnalizowane na bieżąco na zajęciach oraz pojawiające się podczas konwersacji. Tematy łączone z osobistą ciekawością studentów oraz wskazywane przez kontekst dialogu są lepiej zapamiętywane.