Doradztwo polityczne

- Godziny realizowane z udziałem prowadzącego:

Konwersatorium: 30 godzin

- Czas poświęcony na pracę indywidualną:

Przygotowanie do zajęć, studiowanie literatury przedmiotu: 45 godzin

Przygotowania się do zaliczeń: 15 godzin

- Łączna liczba godzin: 90 godzin

Konwersatorium: prezentacja zaliczeniowa (praca zaliczeniowa), aktywność – W01, W02, W03, U01, U02, U03, K01, K02, K03

Obecność – dopuszczalne 2 nieobecności (2 punkty ujemne za każdą nieobecności ponad limit oraz konieczność zaliczenia materiału)

Aktywność – każde zajęcia punktowane od 0 do 2 punktów (maksymalnie można uzyskać 20 punktów – punktowane 10 spotkań)

Prezentacja/ referat – zaprezentowanie na zajęciach wybranego zagadnienia; maksymalnie 20 punktów; Możliwość napisania dodatkowej pracy zaliczeniowej na max 10 punktów (min. 5 stron, z przypisami);

System punktowy:

0 – 19 niedostateczny; 20 – 23 dostateczny; 24 – 28 dostateczny plus;

29 – 31 dobry; 32 – 35 dobry plus; 36 < bardzo dobry

Zakres tematyczny:

1. Zajęcia organizacyjne

2. Istota politycznego public relations

3. Geneza i modele doradztwa politycznego

4. Rozwój doradztwa politycznego – na świecie i w Polsce

5. Profesjonalizacja komunikowania politycznego (casus wyborów w 2015 roku)

6. Kategoria zawodowych komunikatorów - praca w sztabie

7. Współpraca z dziennikarzami – pragmatyzm komunikacyjny polityków

8. Pseudowydarzenia polityczne

9. Spin doctoring – aspekty etyczne w pracy doradcy politycznego

9-10. Doradztwo polityczne a kultura popularna

11. Wykorzystanie technik i metod public relations przez instytucje polityczne - doradztwo w okresie niewyborczym

12. Szare eminencje polityki – sylwetki znanych doradców politycznych

13-14. Strategie kreowania wizerunku osób publicznych i organizacja profesjonalnego otoczenia partii (studia przypadku)

15. Podsumowanie zajęć

Barbaro N., Dojść do głosu : radykalnie praktyczny przewodnik po kampanii wyborczej, Kraków 2005

Biskup B., Doradca polityczny. Skuteczny komunikator czy hochsztapler?, [w:] A. Kasińska-Metryka, R. Wiszniowski, (red), Kryzys marketingu politycznego, Toruń 2013, s.150-162.

Biskup B., Rozwój doradztwa politycznego w Polsce, [w:] Churska-Nowak K., Dobroczyński S. (red.), Profesjonalizacja i mediatyzacja kampanii politycznych w Polsce, Poznań 2011, s. 91-106.

Brodzińska-Mirowska B., Marketing międzywyborczy w teorii i praktyce. Przypadek Platformy Obywatelskiej, Toruń 2013.

Dobek-Ostrowska B., Rola konsultantow politycznych w kampaniach wyborczych, [w:] Gierula M. (red.), Władza. Media. Polityka, Katowice 2006

Dobek-Ostrowska B., Konsultanci polityczni jako nowy typ aktora na profesjonalnym rynku wyborczym, [w:] Kolczyński M. (red.) Marketing polityczny: założenia teoretyczne, reguły działania, praktyka kampanijna, Katowice 2005

Dombrowicz K. jr. , Czarny Public Relations – brutalna kampania czy profesjonalizacja rynku wyborczego? [w:] Jeziński M. (red.), Marketing polityczny. W poszukiwaniu strategii wyborczego sukcesu, Toruń 2004, s. 152-166.

Kolczyński M., Newralgiczne obszary doradztwa politycznego, Rocznik Nauk Społecznych, Tom 6, nr 1, 2014, s. 21-37.

Łaszyn A., Media i ty. Jak zarządzać kontaktem osobistym z dziennikarzem, Warszawa 2015

Maguś W., Wizerunki polityków w cieniu zdarzeń nadzwyczajnych. Kampania wyborcza na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 roku, Lublin 2014

Maguś W., Prezydenckie prawybory w Platformie Obywatelskiej jako przykład politycznego show, „Środkowoeuropejskie Studia Polityczne”, nr 2/2012, s. 223-235.

Maguś W., Obraz doradców politycznych w filmach fabularnych, „e-Politikon", nr 18/2016, s. 211-233;

Maguś W., Logika mediów a pragmatyzm polityków [w:] W. Furman, P. Kuca, D. Szczepański (red.), Media w kampaniach wyborczych, Rzeszów 2016, s. 38-49;

Maguś W., Spin doctoring – kontrowersje wokół zagadnienia [w:] M. Drożdż (red.), Media w dialogu - mury czy mosty, Tarnów 2015, s. 379-394;

Maguś W., Seriale political fiction jako źródło wiedzy o polityce [w:] I. Hofman, D. Kępa-Figura (red.), Współczesne media. Medialny obraz świata, Tom 1. Zagadnienia teoretyczne, Lublin 2015, s. 235-249;

Podobas I., Public relations jako narzędzie kreowania wizerunku partii politycznych, Warszawa 2011

Peszyński W. Polskie doradztwo wyborcze na drodze amerykanizacji, Rocznik Nauk Społecznych, Tom 6, nr 1, 2014, s. 39-56.

Sokołowski M., Szalkiewicz W.K., Inżynierowie społeczni i technologie zdobywania władzy, Toruń 2017

Współczesne zagadnienia marketingu politycznego i public relations, W. Maguś, M. Adamik-Szysiak (red.), Lublin 2013

Zaręba A., Rynek doradztwa politycznego w III RP, Rocznik Nauk Społecznych, Tom 6, nr 1, 2014, s. 57-75.

W01 - ma wiedzę dotyczącą ewolucji doradztwa politycznego K_W02, K_W08

W02 - zna typy konsultantów politycznych K_W06

W03 - zna i rozumie podstawowe zasady związane z pracą konsultantów politycznych K_W06

U01 - potrafi dokonać krytycznej analizy przekazów przygotowanych przez doradców politycznych K_U01, K_U02, K_U04

U02 - potrafi identyfikować pseudowydarzenie polityczne K_U02

U03 - potrafi zastosować w praktyce zdobytą wiedzę K_U04, K_U05, K_U08

K01 - przyjmuje krytyczną postawę wobec przekazów konstruowanych przez doradców politycznych K_K01

K02 - wykazuje otwartość na nowe kanały komunikacji K_K07

K03 - ma świadomość norm etycznych niezbędnych w pracy doradców politycznych K_K05, K_K06