Metodyka treningów kompetencji społecznych osób ze spektrum autyzmu

Brak

Godziny kontaktowe (z udziałem nauczyciela akademickiego)

Wykład 15

Ćwiczenia 15

Łączna liczba godzin z udziałem nauczyciela akademickiego 30

Liczba punktów ECTS z udziałem nauczyciela akademickiego 1

Godziny niekontaktowe (praca własna studenta)

15 godz. studiowanie literatury przedmiotu

15 godz. przygotowanie pracy pisemnej

(W, U, K) praca pisemna,

Istotą autyzmu są trudności w nawiązywaniu relacji społecznych, komunikacji oraz powtarzalne, stereotypowe wzorce zachowań. Rodzice dzieci z autyzmem borykają się z kolei (nieraz samotnie) z takimi specyficznymi problemami, jak: wycofanie się z kontaktu spowodowane unikaniem awersyjnej stymulacji, jakiej może dostarczać zachowanie dziecka, zwłaszcza wobec presji i wzrostu oczekiwań wobec niego; nasilenie dyrektywności, gdy rodzic (zwłaszcza matka) usiłuje kontrolować zachowanie dziecka ; zachowanie ambiwalentne, będące mieszaniną prób zbliżania się i poszukiwania kontaktu z dzieckiem oraz unikania go, które skutkuje wzorcem wyuczonej bezradności.

Trudności leżących u podstaw zaburzeń dzieci z autyzmem nie da się usunąć ćwiczeniami. Niezbędna jest różnorodność i spontaniczność, doświadczanie wielu różnorodnych relacji. Dziecko z autyzmem, jak każde inne, jeśli dostanie odpowiednią przestrzeń, wyjątkową, specjalnie przygotowaną ze względu na zaburzenia autystyczne, rozwija się i staje się partnerem dialogu.

Dziecko potrzebuje uczenia samodzielności i ćwiczenia sprawności intelektualnej, które wymaga dyrektywności. Jednocześnie potrzebuje terapii więzi i dialogu.

Affolter F. (1997). Spostrzeganie, rzeczywistość, język, Warszawa: WSiP.

Berg H. (2002). Maria Montessori – poszukiwanie życia razem z dziećmi. Odpowiedzi na aktualne pytania pedagogiczne, Kielce: JEDNOŚĆ.

Bokus B. (1979). Niedyrektywna terapia zabawowa. Koncepcja V. M. Axline. Psychologia wychowawcza 5/1979: s. 673-688.

Baker M. J., Koegel R. L., Koegel L. K. (1998). Increasing the Social Behavior of Young Children with Autism Using Their Obsessive Behaviors. Journal of the Association for Persons with Severe Handicaps, vol. 23: s. 300-308.

Dawson G., Adams A. (1984). Imitation and social responsiveness in autistic children, vol. 12, s. 209-226.

Field T, Field T, Sanders C, Nadel J. (2001). Children with autism display more social behaviors after repeated imitation sessions. Autism. Wrzesień 5(3): s. 317-323.

Gloton R., Clero C. (1988) Twórcza aktywność dziecka, Warszawa: WSiP.

Gerhardt S. (2010). Znaczenie miłości. Jak uczucia wpływają na rozwój mózgu (przekład B. Radwan), Kraków: Wyd. UJ.

Josefi O., Ryan V. (2004). Non-directive play therapy for young children with autism: a case

study. Clinical Child Psychology and Psychiatry, vol. 9, s. 533-551.

Koegel R. L., Dyer K., Bell L. K. (1987). The influence of child-preferred activities on autistic children's social behavior. Journal of Applied Behavior Analysis, vol. 20(3) s. 243–252.

Korczak J. (2012). Prawo dziecka do szacunku, Warszawa: Instytut Książki & Biuro Rzecznika Praw Dziecka.

Olechnowicz H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi, Warszawa: WSiP.

Olechnowicz H. (2004). Wokół Autyzmu. Fakty skojarzenia refleksje, Warszawa: WSiP.

Olechnowicz H., Wiktorowicz R. (2012). Dziecko z autyzmem. Wyzwalanie potencjału rozwojowego, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

Piazza V. (1998). Maria Montessori. La via Italiano all’handicap, Trento: Erickson.

Pisula E. (2003). Autyzm i przywiązanie. Studia nad interakcjami dzieci z autyzmem i ich matek, Gdańsk: GWP.

Piszczek M. (2013). Terapia więzi i dialogu. (koncepcja Hanny Olechnowicz), w: Prokopiak A. (red.) Terapia więzi i dialogu. Koncepcja Hanny Olechnowicz, Lublin: Petit, s. 30-53.

Prokopiak A. (2011). Predyktory autyzmu u małych dzieci, w: Prokopiak A. (red.) Rozwijamy

skrzydła, Lublin: Fundacja Alpha, s. 8-23.

Sekułowicz M. (2013). Wypalanie się sił rodziców dzieci z niepełnosprawnością, Wrocław: Dolnośląska Szkoła Wyższa.

Słownik Języka Polskiego (1995), Szymczak M. (red.) Warszawa: PWN.

Srzednicka U. (2014). Wideotrening komunikacji jako metoda wspierająca inicjatywy dziecka, w: Prokopiak A. (red.) Niedyrektywność w terapii autyzmu, w druku.

Śliwerski B. (2005). Współczesne teorie i nurty wychowania, Kraków: Impuls.

Wennerström K., Smeds M. (2007). Pedagogika Montessori w przedszkolu i szkole, Kraków: Impuls.

Absolwent zna i rozumie metodykę treningów umiejętności społecznych oraz zajęć aktywizujących w grupie szkolnej K_W05, K_W06 E.2A.W1.

Absolwent potrafi planować i realizować metodykę treningów umiejętności społecznych, metodykę zajęć aktywizujących w grupie szkolnej K_U03, K_U05, K_U07 E.2A.U1.

Absolwent jest gotów do współpracy z nauczycielami i specjalistami w celu doskonalenia swojego warsztatu pracy K_K02, K_K07 E.2A.K2.